Trądzik, mój wróg numer jeden ?

Jak pisałam wcześniej, zawsze uważałam trądzik za swojego wroga. Czułam się pokrzywdzona, że moje koleżanki z klasy mają ładną cerę, a ja nie. Pamiętam wieczory, kiedy patrzyłam w lustro i byłam załamana, płakałam i prosiłam mamę, żebym nie musiała iść do szkoły, bo z taką twarzą się wstydzę.

Nie lubiłam siebie i swojej twarzy.

Byłam wściekła na te krosty, bo idąc na basen wstydziłam się swojej nieumalowanej twarzy i zawsze zostawiałam na niej przynajmniej korektor. Pamiętam mnóstwo wyjazdów w góry ze znajomymi, gdzie nie było warunków na malowanie się, nie było bieżącej wody, albo było bardzo zimno, a ja mimo wszystko musiałam się umalować, żeby wyglądać jak człowiek. Od zawsze chodzę też w rozpuszczonych włosach, bo zakrywają część blizn na policzkach i linii żuchwy. Marzę, że kiedyś będę mogła bez kompleksów spiąć lub związać włosy.

Przez całe swoje życie nienawidziłam trądziku i obwiniałam go za wszystkie przykrości i niepowodzenia, jakie mnie spotkały.

Ale to się zmieniło. Fakt, dzięki maseczce z cebuli i oczyszczającej diecie warzywno owocowej, moja cera poprawiła się bardzo znacznie. Jest promienna, pryszcze zostały opanowane, pozostały jedynie ślady i gdzie nie gdzie pryszczol, a od czasu do czasu skupisko pryszczy, ale to nie to, co kiedyś. Poza tym ja mam inne podejście.

Nie traktuję już trądziku jak wroga. Zrozumiałam, że to jest krzyk mojego organizmu, że coś robię nie tak. Przez tyle lat byłam głucha na ten krzyk (zagłuszali go głównie dermatolodzy, ale i ja nie robiłam nic, by zrozumieć swoje ciało), a to wszystko przecież dla mojego dobra.

Od roku zdrowo się odżywiam i widzę, że moja cera mi za to dziękuję, ale widzę też, że coś nadal robię nie tak, bo od czasu do czasu coś mi wyskoczy. A może moje ciało potrzebuje więcej czasu by się oczyścić i wskoczyć na „zdrowe tory”. W końcu tyle lat je zaśmiecałam, więc muszę mu dać więcej czasu na zrobienie porządków? A może te pojedyncze krostki to pamiątka po moich odchyleniach od zdrowego żywienia? 

W każdym razie dziś mogę nawet powiedzieć, że jestem wdzięczna za ten trądzik, bo on otworzył mi oczy na to, że jedząc, karmimy każdą komórkę swojego ciała i to głównie jedzenie jest naszym paliwem i daje energię naszemu ciału na funkcjonowanie w ciągu dnia, ale także na wiele rzeczy, których nie jesteśmy świadomi (wszelkie procesy chemiczne zachodzące na poziomie komórkowym). Nasze ciało to jedno wielkie laboratorium i ja chcę, by służyło mi jak najdłużej i jak najlepiej. A na to mam wpływ tylko i wyłącznie ja.

Teraz, mimo wielu blizn i nieraz nowych krost na policzkach i brodzie, patrzę w lustro na swoją twarz i lubię ją. To w końcu moja twarz. Moja własna, jedyna i innej lepszej nie mam ;) Powtarzam sobie, że jestem ładna, że nie mam się czego wstydzić  i kto by się tam przejmował tymi drobnymi niedociągnięciami ;) Nadal się maluję, używam podkładu, ale odłożyłam póki co korektor. Trudno, ślady widać, ale nie przejmuję się tym tak jak kiedyś. 

Mam nadzieję, że kiedyś doczekam takiego dnia, że moja twarz będzie gładka i będę mogła spiąć włosy i nie nakładać podkładu :) Tego życzę wszystkim, którzy zostali obdarowani trądzikiem. Wiem, jak ciężko jest z tym żyć i mam nadzieje, że moje doświadczenia komuś pomogą nie w walce z trądzikiem, ale w zrozumieniu go, w wyeliminowaniu przyczyny jego występowania :)